دﮐﺘﺮ ﺟﻮان ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎر ﺧﻮن ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﯽ ﮐﺮد از ﺟﺎ ﭘﺎﺷﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺮد ﻣﺠﺮوﺣﯽ ﮐﻪ
ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺮد ﻣﺠﺮوﺣﯽ ﮐﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﯾﮏ ﻣﺮد ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﻫﺎی ﺧﺎﮐﯽ ﺧﺎﮐﯽ و ﭘﺮ از ﺧﻮن ﺑﻪ آﻧﺠﺎ آﻣﺪه ﺑﻮد ﺣﺮﮐﺖ
ﮐﺮد اﻣﺎ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻪ آن ﺳﻤﺖ ﻣﯽ رﻓﺖ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺴﯿﺮ ﻃﻮﻻﻧﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﻤﺎن ﺧﻮدش ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ ﻃﯽ
ﮐﺮده اﺳﺖ اﻧﺘﻬﺎﯾﯽ ﻧﺪارد و ﺣﺎﺻﻠﺶ ﻫﯿﭻ ﻣﻘﺼﺪی ﻧﯿﺴﺖ اﻣﺎ ﻧﺎﮔﻬﺎن از روی ﺳﮑﻮی ﺑﻠﻨﺪی از روی ﺳﻨﮓ ﺑﻪ
زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎد ﺑﺎ ﺗﺮس ﻋﺠﯿﺒﯽ
ﺑﺎ ﺗﺮس ﻋﺠﯿﺒﯽ از ﺧﻮاب ﭘﺮﯾﺪم ﺑﺎ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﭘﺮﯾﺸﺎن ﭘﺮﺳﺘﺎر ﮐﻪ ﻣﺒﻬﻢ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد رو ﺑﻪ رو ﺷﺪم ﺑﻌﺪ از ﻣﮑﺜﯽ
ﮐﻮﺗﺎه ﺑﻪ ﺑﯿﺮون اﺷﺎره ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ : ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ وﻟﯽ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ ﻋﻤﻞ دارﯾﻦ ! ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮدم و
وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻫﻮﺷﯿﺎری ﮐﺎﻣﻞ رﺳﯿﺪم ﮔﻔﺘﻢ اوه ﺑﻠﻪ ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺳﮑﻮت وﻗﺘﯽ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ ﺷﮑﺴﺖ اﯾﻦ ﺳﮑﻮت
ﺷﺪم اداﻣﻪ دادم ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ازﺗﻮن درﺧﻮاﺳﺖ ﯾﮏ ﻗﻬﻮه ﮐﻨﻢ ؟ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﻠﻪ اﮐﺘﻔﺎ ﮐﺮد و از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪ و ﻣﻦ
را ﺑﺎز ﺑﺎ دﻧﯿﺎﯾﯽ از اﻓﮑﺎر ﺗﺮﺳﻨﺎک ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺖ اﻓﮑﺎر ﻣﺮدی ﮐﻪ ۵۰ ﺳﺎل از ﻋﻤﺮش را ﮔﺬراﻧﺪه و ﺣﺎﻻ ﮔﻨﺠﯿﻨﻪ
ﺧﺎﻃﺮاﺗﺶ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺧﻄﻮر ﮐﺮده اﺳﺖ ﮐﻪ اﻓﺮادی ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ روزﻫﺎی ﺑﺪی را در ﺣﯿﻦ ﺧﻮب ﺑﻮدن ﺑﺮاﯾﺶ
رﻗﻢ زدﻧﺪ وﻟﯽ در اﯾﻦ ﻣﯿﺎن ﻓﺮدی ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻮدﻧﺶ ﻋﺸﻖ ﺑﻮد ﻧﺒﻮدﻧﺶ اﻣﯿﺪ و رﻓﺘﻨﺶ ﺗﺮس و واﻫﻤﻪ ﺑﻮد و اﻣﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎرج
ﺷﺪم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎق ﻋﻤﻞ راﻫﯽ ﺷﺪم ﮐﻞ ﺳﻌﯿﻢ را ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎ آن اﺗﻔﺎﻗﺎت ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ ﻣﻦ اﮔﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻮری
ﭘﯿﺶ ﺑﺮوم ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﯾﮏ دﯾﻮاﻧﻪ ﻣﯿﺸﻮم ﯾﮏ دﯾﻮاﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺧﻮدش را ﻧﺎﺑﻮد ﮐﺮده اﺳﺖ ﺑﻌﺪ از
ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﻮﺗﺎه ﺑﻪ ﭘﺮوﻧﺪه ﺑﯿﻤﺎر ﺳﺮم را از ﺧﺴﺘﮕﯽ روی ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺑﻪ دﻧﯿﺎی ﺑﯿﺮون از ﭘﻨﺠﺮه ﺧﯿﺮه ﺷﺪم
ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻼﻃﻢ ﮔﻨﺠﺸﮑﺎن ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدم ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺑﺎ آﺳﻮدﮔﯽ ﻧﺮم ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺧﻮاب ﻋﻤﯿﻘﯽ ﻓﺮو رﻓﺘﻢ
ﺑﺎ ﺻﺪای در از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﺷﺪم و دوﺑﺎره ذﮐﺮ و ﻓﮑﺮم ﺑﻪ ﺳﻮی ان ﺧﻮاب ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪ وﻗﺘﯽ ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺑﻪ ﻣﻦ
اﻃﻼع داد ﮐﻪ ﺑﯿﻤﺎر ﺑﻌﺪ از ﻋﻤﻞ دوﺑﺎره ﺣﺎﻟﺶ وﺧﯿﻢ ﺗﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﻋﺠﯿﺒﯽ دﮔﺮﮔﻮن ﺷﺪ ﺣﺲ
ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ آدم ﻣﻮﻓﻘﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ و ﺷﮑﺴﺖ ﺧﻮردم و ﺗﻮان و اﻧﺠﺎم ﻫﯿﭻ ﮐﺎری را ﻧﺪارم و ﺑﻌﺪ از ﻣﺎﺳﺎژ ﮔﺮدن
ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﯿﻤﺎر رﻓﺘﻢ ﺑﺎ دﻗﺖ ﺑﻪ وﺿﻌﯿﺖ در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﺑﯿﻤﺎر ﻧﮕﺎه اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﺣﺎﻟﺶ ﮐﻤﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺗﻤﺎم
آن ﺣﺎﻟﺖ ﻫﺎ ﻓﻘﻂ ﻋﻮارض ﺑﻌﺪ ﻋﻤﻞ ﺑﻮد ﻧﮕﺎﻫﻢ روی ﻣﺎﻧﯿﺘﻮرﯾﻨﮓ ﻋﻼﺋﻢ ﺣﯿﺎﺗﯽ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﺎﻧﺪ اﻣﺎ ﻓﮑﺎرم ﺑﻪ ﻃﻮر
واروﻧﻪ ای در ﺳﺮم ﻣﯽ ﭼﺮﺧﯿﺪ ن اﻧﮕﺎر ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻦ راه ﻓﺮاری داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ اﻣﺎ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و آﻧﻬﺎ را
ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮدم اﻣﺎ در ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺑﻮدﻧﺸﺎن در ذﻫﻨﻢ از آﻧﻬﺎ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮدم ﺣﺲ اﻣﺮوز ﻣﺎﻧﻨﺪ روزی اﺳﺖ
ﮐﻪ روﯾﺎی ۱۸ ﺳﺎﻟﻪ ای ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﺰاران ﺗﺮﻓﻨﺪ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ آﻣﺪه اﺳﺖ ﺑﺎ ﺳﻬﻞ اﻧﮕﺎری ﻣﻦ ﺟﻠﻮی ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﭘﺮﭘﺮ
ﺷﺪ آن روز در ان ﻟﺤﻈﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ رﻓﺘﻦ ﻣﻦ از آن ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﮐﺮدﻧﺪ اﻣﺎ ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ
ﻟﺤﻈﻪ ای ﺳﺎﻋﺘﯽ ﯾﺎ روزی ﺑﻪ ﯾﺎد ﻣﯽ آورم ﭼﻪ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ را ﺑﺎ دﺳﺘﺎن ﺧﻮدم در ﺧﻔﺎ ﮐﺸﺘﻢ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮای
داﺷﺘﻦ و ﻧﺪاﺷﺘﻦ ﻫﺮ ﭼﯿﺰی در اﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﺗﻘﺎص ﭘﺲ ﻣﯽ دادم داﺷﺘﻦ ﯾﮏ روﯾﺎ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺑﻮدﻧﺶ ﺣﺲ ﺧﻮﺑﯽ
ﺑﻪ ﻣﻦ دﺳﺖ ﻣﯽ داد ﺑﺎﯾﺪ ﻋﺬاب ﻧﺪاﺷﺘﻨﺶ را ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﺮای ﻧﺪاﺷﺘﻦ روﯾﺎﯾﻢ در ﭼﻨﯿﻦ ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ
اﺳﺘﺎﻧﻪ ﻣﺮگ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪم او را و ﺗﻤﺎم آن روزﻫﺎ را ﺑﻪ ﯾﺎد آورم ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﯾﻢ را ﻋﻮض ﮐﺮدم از ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺧﺎرج
ﺷﺪم ﺣﺎل ﺧﻮﺑﯽ اﺳﺖ ﭘﯿﺎده ﻗﺪم زدن در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ دﻟﺖ ﭘﺮ از ﺣﺮف ﻫﺎی ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺖ آﻧﻬﺎ را
ﺑﺸﻨﻮد ﯾﻌﻨﯽ ﮐﺴﯽ ﺑﻮد اﻣﺎ دﯾﮕﺮ ﻧﯿﺴﺖ
ﺑﻌﺪ از ﺳﺎﻋﺎﺗﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﺳﯿﺪم و ﺑﻌﺪ از ﺷﺎم ﮐﻨﺎر ﺧﺎﻧﻮاده ام ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎی ﻓﯿﻠﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ اﻣﺎ ﻫﺮﮐﺪام در
ﻇﺎﻫﺮ اﻧﺠﺎم ﺑﻪ ﻋﻤﻞ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺑﻮدﯾﻢ و وﻟﯽ در واﻗﻊ ﺑﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎی دﯾﮕﺮی از ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ اﻓﮑﺎر ﻣﻨﺠﻤﺪ ﺷﺪه
ام ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﺳﺎل ﻫﺎ از ﺑﻮدن در ﺳﺮم ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﯽ اﻧﺪﯾﺸﯿﺪم
ﻫﻤﺴﺮ ﺧﻮﺑﯽ داﺷﺘﻢ ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺳﺎل ﻫﺎ در ﮐﻨﺎرﻣﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد اﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﮔﺎه ﺳﺨﻨﯽ از رﻧﺠﻬﺎ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮد و
دﺧﺘﺮ ۱۸ ﺳﺎﻟﻪ ای داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﻓﺮزﻧﺪان دﯾﮕﺮم ﮐﻪ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ در ﮐﻨﺎر ﻣﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد ﯾﮑﯽ از
دﻻﯾﻠﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮدم را ﻗﺎﻧﻊ ﮐﻨﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ دﺧﺘﺮ درﺳﺖ ﺳﻨﯽ را داﺷﺖ ﮐﻪ ان دﺧﺘﺮ داﺷﺖ
ﻫﻤﺎن روﯾﺎی ۱۸ ﺳﺎﻟﻪ ﺧﻮدم ﮐﻪ ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻢ و اﻻن ﻫﻢ در ﻗﻠﺒﻢ ﺟﺎی ﮐﻮﭼﮏ ِ ﻣﻮن ﺑﺎﺻﻔﺎﯾﯽ
داره ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﻫﯿﭻ ﮐﺴﯽ از آن ﺧﺒﺮ ﻧﺪارد دﻧﯿﺎی ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﺎران ﺑﻮد ﻧﻪ درﯾﺎی ﻋﺸﻖ ﯾﺎ ﺣﺘﯽ
*ﺳﺎﺣﻞ آراﻣﺶ ؛
ﻣﻦ در ﻣﯿﺎن ﺳﺎﯾﻪ ﻣﺮگ و اﺑﺸﺎر ﺧﻮن و ﻃﻮﻓﺎن ﺧﺎک او را ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم و و ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮد او را ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺑﺎ اﯾﻦ
ﮐﻪ ﻋﺸﻘﻤﺎن ﻣﺪت ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﺮای آﻣﺪﻧﺶ ﺻﺒﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم و ﺣﺎﻻ ﺑﺮای ﻧﺪاﺷﺘﻨﺶ ﻋﺬاب ﻣﻬﯿﺒﯽ ﻣﯽ
ﮐﺸﯿﺪم ﺑﻌﺪ از ﺗﻤﺎم ﺷﺪن ﻓﯿﻠﻢ ﯾﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺗﺪاﻋﯽ ﺧﺎﻃﺮاﺗﻢ ﯾﺎ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﺟﺸﻦ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ
درﺳﺖ اﺳﺖ ان ﺷﺐ ﺗﻮﻟﺪ ﻣﻦ ﺑﻮد ﺗﻮﻟﺪ ﻣﺠﻨﻮن ۵۰ ﺳﺎﻟﻪ ای ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻋﺸﻖ ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﯾﺎدش اﻓﺘﺎد اﺳﺖ ﯾﺎد ان ﻟﯿﻠﯽ ﮐﻪ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد اﻣﺎ ﻣﺠﻨﻮﻧﺶ ﺑﯽ ﺣﺮﮐﺖ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺟﺎن دادﻧﺶ را ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ﻣﻦ ان ﺑﻪ
ﺧﺎﻃﺮ ﻋﻼﻗﻪ ﺑﻪ روﯾﺎ از دﺳﺘﺶ دادی اﻣﺎ ﻣﻦ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﻮدم را ﺑﻠﮑﻪ ﺗﻤﺎم ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﻮدﻧﺪ را ﻣﻘﺼﺮ
ﻣﯽ داﻧﻢ ﻣﻘﺼﺮ روﯾﺎی ۱۸ ﺳﺎﻟﻪ ای ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﻼﻗﻪ اش ﺑﻪ ﻣﯿﺪان ﺟﻨﮓ رﻓﺖ وﺷﺎﯾﺪ اوﻫﻢ ﻣﻘﺼﺮ ﺑﻮد آن
ﺷﺐ ﻗﺒﻞ از ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮدن ﺷﻤﻊ ﻫﺎﯾﻢ ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻨﻢ ﭼﻪ آرزوﯾﯽ ﮐﻨﻢ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻣﺮور ﺧﺎﻃﺮاﺗﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم و
ﺑﺎ ﮐﺎﺑﻮس ﻫﺎﯾﻢ ﺧﻮف ﺑﺮ ﻣﯿﺪاﺷﺘﻢ از اﯾﻦ ﺣﺎل ﮐﺬاﯾﯽ ﺧﻮﺷﻢ ﻣﯽ آﻣﺪ در ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ از آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻗﺪر ﺷﺪﯾﺪی
ﺗﻨﻔﺮ داﺷﺘﻢ و ارزو ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎر دﯾﮕﺮی در ﮐﻨﺎر روﯾﺎﯾﻢ ﺑﺎﺷﻢ ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺑﺎﺷﻢ ﭼﻮن ﻣﯽ داﻧﻢ او در
ﺗﻤﺎم زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺎﻟﻢ را ﭘﺮ از آراﻣﺶ ﻣﯽ ﮐﺮد ﺣﻮاﻟﯽ ﺳﺎﻋﺖ دوازده ﺷﺐ ﺑﻮد آن ﺷﺐ را
ﺑﻪ ﺧﻨﺪه واﮔﺬار ﮐﺮدﯾﻢ و در ﮐﻨﺎر ﺗﻨﻬﺎ دﺧﺘﺮ و ﻫﻤﺴﺮم ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم ﻣﻦ اﻣﺸﺐ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﯿﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻢ وﻟﯽ ﺑﺎ
…اﯾﻦ ﺗﻔﺎوت ﮐﻪ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺧﻮاب اﺑﺪی ﺳﭙﺮدم ..
* این داستان بدون هیچ ویرایش و تغییری و کاملا مطابق متن ارسال شده توسط نویسنده می باشد.
