در سرزمین پهناور و پراکنده‌ای که مردم آن جزیره به جزیره زندگی می‌کنند و آب مثل نخ آبی میان زندگی‌ها می‌پیچد، پسری از روستایی کوچک پا به جهان داستان می‌گذارد. نام کودکی او دانیر است، اما مثل رسم همه جاهای زمین‌دریا، روزی خواهد رسید که نام واقعی و پنهانش را خواهند گفت. نام واقعی یعنی هویت، یعنی حقیقت، یعنی کلید نیرو. وقتی جادوگر پیر روستا استعداد عجیب پسر را می‌بیند و حس می‌کند چطور کلمات و باد و صدا زیر انگشتان او خم می‌شوند، به او نامی تازه می‌دهد: گِد.

گد از همان لحظه‌ای که قدرتش را لمس می‌کند، مثل دریایی که ناگهان موج بزرگ پیدا کند، پر از شور و اشتیاق می‌شود. او هنوز معنی آرامش و صبر را بلد نیست. فقط می‌خواهد یاد بگیرد و قوی شود. جادوگر پیر به او جادو می‌آموزد، اما نه آن جور که قهرمان‌های شتاب‌زده دوست دارند. او به گد یاد می‌دهد که تعادل از قدرت مهم‌تر است. نام بردن از چیزی یعنی مسئولیت در برابرش. طبیعت آرام است، و جادو یعنی گوش دادن، نه فریاد زدن. گد به احترام استادش می‌ماند، ولی آتش در وجودش آرام نمی‌گیرد. صدای باد را می‌فهمد، نام پرندگان را می‌شناسد، ولی هنوز می‌خواهد بیشتر. می‌خواهد همه بفهمند که او بزرگ است.

پس روستا و استادش را ترک می‌کند و به مدرسه جادو در جزیره رُوک می‌رود. آنجا دنیایی تازه باز می‌شود. ساحران جوان، استادان بزرگ، کتاب‌ها، طلسم‌هایی که مثل شعر خوانده می‌شوند و قدرت‌هایی که در تاریکی زیر پوست ساکت می‌جوشند. گد خیلی زود از بقیه جلو می‌زند. هوشش تیز است، جادویش عمیق. اما غرور هم مثل سایه‌ای پشت سرش رشد می‌کند. وقتی با شاگردی مغرور به نام جسپر درگیر می‌شود، می‌خواهد خودش را ثابت کند و بی‌باكانه سراغ نیروهایی می‌رود که هنوز ظرفیتش را ندارد. در لحظه‌ای پر التهاب وردی خوانده می‌شود که دروازه‌ای نامرئی را می‌شکند و تاریکی از آن بیرون می‌خزد. سایه‌ای بی‌چهره، بی‌نام، بی‌صدا. سایه‌ای که به او حمله می‌کند و تقریبا نابودش می‌کند.

از آن روز به بعد، زندگی گد دیگر همان زندگی ساده و پر تبختر نیست. او زنده می‌ماند، اما قلبش دیگر سبک نیست. او در وجودش شکاف دارد و می‌داند چیزی خطرناک وارد دنیا شده که مسئولش خودش است. سایه فقط دشمن بیرون نیست؛ رد پای ترس و غرور خودش است. او درس می‌خواند و بهبود می‌یابد، اما وقتی احساس می‌کند سایه او را دنبال می‌کند، تصمیم می‌گیرد مدرسه را ترک کند و پاسخ را در سفر بیابد.

از اینجا سفر او در امواج و جزیره‌ها آغاز می‌شود. در هر سرزمین چیزی تازه یاد می‌گیرد. گاهی مردم از او کمک می‌خواهند، گاهی به دام فریبکاران می‌افتد، گاهی جادوگران تاریک سر راهش می‌آیند. او در این سفر نه فقط طلسم یاد می‌گیرد، بلکه فهم می‌کند قدرت یعنی وزن. وقتی به جزیره اژدهایان می‌رود، با آن‌ها سخن می‌گوید و می‌بیند که حتی عظیم‌ترین موجودات هم قانون نام‌ها و حقیقت را رعایت می‌کنند. می‌بیند که جادو فقط وسیله نیست، بلکه زبان جهان است.

سایه در تمام این مدت درست پشت سر اوست. گاهی خودش را نشان می‌دهد، گاهی تلاش می‌کند او را رام کند، گاهی در ذهنش نجوا می‌کند. هر چه بیشتر فرار می‌کند، سایه انگار نزدیک‌تر می‌شود. گد کم کم می‌فهمد گریختن از چیزی که از درون آمده مثل دویدن در صدف خالی است. صدا برمی‌گردد، تاریکی نزدیک‌تر می‌شود. پس تصمیمش را عوض می‌کند. به جای فرار، رو به تاریکی می‌ایستد. حالا او همان پسری نیست که در مدرسه به دنبال قدرت بود. او کسی است که فهمیده باید خودش را پیدا کند.

در سفری آخر، به مرزی دوردست می‌رسد؛ جایی که آب و آسمان انگار همدیگر را گم کرده‌اند و دنیا لبه نازکی دارد. آنجا سایه را روبه‌رو می‌بیند. نه شمشیر می‌کشد، نه طلسم انفجاری می‌گوید. او می‌فهمد حمله مثل پرتاب سنگ به آینه است. فقط خودش را زخمی می‌کند. پس نام سایه را صدا می‌زند. و نام سایه همان نام اوست. گد می‌فهمد همیشه از خودش می‌ترسیده. از اشتباهش. از ضعفش. از حقیقتش. وقتی این را می‌پذیرد، سایه دیگر دشمن نیست. درون او فرو می‌رود و او کامل می‌شود. این پایان جنگ است، اما آغاز آرامش.

گد به دنیایی برمی‌گردد که حالا دیگر مثل قبل نیست، و او هم نیست. او نه به خاطر شکست دادن یک هیولا، بلکه به خاطر پیدا کردن خودش بزرگ شده. این داستان قهرمانی نیست که جهان را با شمشیر نجات دهد، بلکه جوانی است که می‌آموزد نجات جهان با شناخت نفس آغاز می‌شود. او محکم‌تر از قبل در جهان قدم می‌گذارد، نه به این دلیل که قدرت بیشتر دارد، بلکه به این دلیل که خودش را پذیرفته است.