پیام داستان نباید مستقیم بیان شود. بلکه باید مانند قندی که در آب حل شده است، طوری در داستان به خواننده منتقل شود که دیده نشود ولی خواننده در طول داستان شیرینی آن را احساس کند. برای این کار باید در انتخاب شخصیت ها، حوادث، گفت و گوها و … بسیار دقت به خرج داد. زیرا هر یک از عناصری که در خدمت داستان هستند، می توانند پیام را با قدرت بسیار زیاد به نمایش بگذارند.

نویسنده برای نوشتن داستانش باید نقشه داشته باشد. نقشه ی نویسنده برای نوشتن داستان را ” طرح داستان” می گویند. پس از آماده و تکمیل کردن طرح داستان است که نویسنده می تواند به سراغ نوشتن خود داستان برود.

طرح داستان باید روشن و کامل باشد؛ یعنی معلوم باشد که داستان از چه نقطه ای شروع شده، چه مسیری را طی کرده و چطور به پایان رسیده است. کمترین توقعی که خواننده پس از خواندن داستان دارد، این است که بتواند طرح آن را تعریف بکتد. یعنی بگوید که داستان درباره ی چه کس یا چه چیز بوده، چگونه شروع شده، چطور ادامه پیدا کرده و چطور پایان یافته است.

هر عمل و حادثه ای که در داستان اتفاق می افتد، باید با دلیل روشن و محکمی همراه باشد و علت بروز آن عمل و حادثه نیز در داستان باید به نحوی روشن باشد.

گفتگو بین شخصیت های داستان در داوری اهمیت بسیار زیادی دارد.