جمال میر صادقی در سال 1312 در تهران به دنیا آمد، پس از تحصیلات مقدماتی به دانشگاه رفت و در رشته ادبیات فارسی از دانشگاه تهران فارغ التحصیل شد.
میرصادقی به مشاغل گوناگونی پرداخته که معلمی، کتابداری، کارشناس آزمون سازی و تدریس در دانشگاه از آن جمله است. اولین مجموعه داستان های او با نام مسافرهای شب در سال 1341 انتشار یافت و از آن پس بی وقفه به نوشتن ادامه داده است. میرصادقی آثار زیادی تاکنون نوشته است که برخی از آن ها به زبان های خارجی نیز ترجمه شده است.
مهمترین آثار میرصادقی عبارتند از: چشم های من، خسته (1345) ، شب های تماشا و گل زرد (1347)، درازنای شب (1349)، نه آدمی نه صدایی (1354)، شب چراغ (1356)، هراس (1357) و بادها خبر از تغییر فصل می دادند (1364).
مهارت میرصادقی در داستان نویسی مربوط به اینست که او در توصیف زندگی سنتی جامعه ایران و خصوصاً تهران قدیم موفق است. تجارب دست اول نویسنده از محیط کودکی و محله هایی که در آن ها رشد کرده، خانه های قدیمی، خانواده های سنتی، برخورد افق ها میان پدرانی که مدافع سرسخت سنن و معتقدات روزگار خود هستند با فرزندانی که فریفته جاذبه های زندگی امروزی شده اند، همه و همه در نوشته های میرصادقی فراوان به چشم می خورد، با این همه ارزش و اعتبار جمال میرصادقی در ادبیات امروز ایران بیشتر مربوط به آثاری است که او در رابطه با داستان نویسی نگاشته است. آثاری که جای خالی آن در عرصه ادبیات ایران محسوس است. کتاب های عناصر داستان (1364) و ادبیات داستانی (1367) از آن جمله اند.
