آلفونس دوده، یکی از برجسته‌ترین نویسندگان فرانسه در قرن نوزدهم، در سال 1840 در شهر نیم، واقع در جنوب فرانسه، به دنیا آمد. خانواده دوده از طبقه متوسط بودند و او از کودکی به ادبیات و هنر علاقه‌مند بود. پس از اتمام تحصیلات ابتدایی، به مدت کوتاهی در مدرسه آله تدریس کرد. با این حال، به‌دلیل علاقه عمیقش به ادبیات و احساس این‌که محیط زندگی‌اش نمی‌تواند بستر مناسبی برای پرورش استعدادهایش باشد، در سن پانزده‌سالگی تصمیم گرفت به پاریس برود.
در پاریس، دوده به سرعت وارد دنیای ادبیات شد و فعالیت‌های ادبی خود را آغاز کرد. او به سرودن اشعار و نگارش نمایشنامه‌های متعدد پرداخت که در روزنامه‌های معتبر پاریس به چاپ می‌رسید. این فعالیت‌ها موجب شد تا او به تدریج به شهرت و موفقیت دست یابد.
نقطه عطف در زندگی ادبی دوده، نوشتن کتاب «نامه‌هایی از آسیاب من» در سال 1861 بود. این اثر که زمانی که دوده تنها بیست و یک سال داشت منتشر شد، او را به شهرت و محبوبیت فراوانی رساند و به‌طور گسترده‌ای مورد استقبال قرار گرفت. موفقیت این کتاب به او کمک کرد تا با محافل ادبی فرانسه آشنا شود و در همین دوران بود که با امیل زولا، نویسنده مشهور و برجسته فرانسوی، آشنا شد.
احساسات میهن‌پرستانه و عمیق دوده در اکثر آثارش به‌خوبی نمایان است و این موضوع به‌ویژه در داستان کوتاه «بیرقدار» به وضوح مشاهده می‌شود. دوده به‌خاطر نگاه عمیقش به مسائل اجتماعی و فرهنگی، و نیز به‌خاطر مهارتش در توصیف شخصیت‌های انسانی، به یکی از مهم‌ترین نویسندگان فرانسه تبدیل شد.
آلفونس دوده در سال 1897 درگذشت و به‌عنوان یکی از شخصیت‌های تأثیرگذار در تاریخ ادبیات فرانسه شناخته می‌شود. از مهم‌ترین آثار او می‌توان به «قصه‌های دوشنبه»، «ماجراهای شگفت‌انگیز»، «عشاق»، «تیستین»، «پسرک»، «همسران هنرمندان»، «سافو» و «سی سال از تاریخ پاریس» اشاره کرد. این آثار که در قالب‌های مختلف ادبی، از جمله داستان‌های کوتاه و رمان‌ها، به نگارش درآمده‌اند، نمایانگر عمق احساسات و تفکرات دوده هستند و تأثیر عمیقی بر ادبیات فرانسه و جهانی گذاشته‌اند.
آثار آلفونس دوده، با نثر روان و تحلیلی اجتماعی دقیق، به‌ویژه در توصیف زندگی مردم و مسائل اجتماعی، همچنان به‌عنوان منابع معتبر و ارزشمند در مطالعه ادبیات فرانسه و تاریخ فرهنگی این کشور مورد استفاده قرار می‌گیرند.
