آفتاب رعنا با رافت از سوی سپهر دست نوازش میکشد بر رویای پاییز. انبوهی از اندوه برهنگی بر دوش درختان سنگینی میکند، نسیم هر دم،دم

متولد سال اسبم . نامم تیدا است . به معنای دختر خورشید . هرروز صبح با صدای مرغان دریایی از خواب بیدار می شوم. موسیقی

دوباره پاییز باکوله باری ازعشق واحساس آمده.لباس های درختان را از رنگ سبز به نارنجی وزرد وقهوه ای تغيير داده.اوبا سلیقه خودش کارمیکند. رنگ های

بار و بنه‌ی هجرتم را می‌پیچم و قصد صحرای سرسبز می‌کنم. لحظه‌ی ورود، سنگفرش سبزه، اصواتِ قدم رنجه را نجوا می‌کند و کتِ خستگی‌ام را

پاییز، همان رفیق گرمابه گلستان زمستانِ عاشق ما. زمستان فرهادِ ما نمی دانست که پاییز همان خسروی شیرینِ بهار است. برگ های زرد و سرخت