در خانه را باز کردم.اولین جایی که نگاهم را به خود خیره کرد قفس نیلا بود.آرام و بدون بی قراری روی قفسش ایستاده بود.انگار نه انگار دو روز است که تنها در این خانه ی بزرگ مانده است.آینه ی دسته قرمزی که یک زمانی مادرم برای آرایش کردن از آن استفاده میکرد کنارش روی قفس بود.
خوب میدانستم چرا انقدر سرخوش و کیفش کوک است.خیلی وقت است که این آینه تمام همدم و همراز نیلا شده است.از صبح سحر تا نیمه های شب برای آینه اش میخواند،البته شاید بهتر است بگویم برای خودش میخواند.برای خودش درون آینه دنیایی دارد که او را ساعت ها درگیر خودش میکند.خدا نکند لحظه ای آینه اش را برداری خانه را روی سرش میگذارد،بال هایش را پر پر میکند و در نهایت وقتی کاری از دستش بر نمیاید هُدا هُدا میکند،ما هم خدا خدا تعبیرش میکنیم.به گمونم حق دارد. لحظه ای فکر کن با ارزش ترین چیزت را ازت بگیرند.چه حسی پیدا میکنی؟
به گمونم حس بدیست
مثل تمام شدن قهوه ی صبحگاهی یک کارمند
گرفتن عروسک باربی از دختر بچه ای
گم شدن دفتر نقاشی یک هنرمند
پاک شدن همه نوشته های یک اهل قلم
پخش نشدن سریال مورد علاقت به مناسبت بازی والیبال
دوری درخت ارغوان برای هوشنگ
پاره شدن توپ چهل تیکه ی بچه های کوچه
کتونی نو اول مهر
انتظار برای شکستن قلک
عیدی اول سال
تمام این دلبستگی های کوچیک و بزرگ زندگی که چه بگویم میتواند دنیای کسی را بسازد.دلبستگی گاهی از عادت کردن فراتر میرود لحظه ای به زندگی ات نگاه میکنی و میبینی یک چیز شده همه ی دلخوشی ات.
هر چند خودم فکر میکنم همه ی ما برای زندگی کردن به یک دلخوشی نیاز داریم،به یک دلخوشی مثل آینه ی قرمز برای نیلا.
نیلایی که وقتی آن را به خانه ی عزیزجون آوردیم نهایت وابستگی آن را به عزیز میدانستیم اما حالا همه چیز فرق کرده است.
او خودش دنیایی را برای خودش ساخته که کمتر از سرزمین عجایب برای آلیس نیست.
نیلا شاد است آوازش از جنس ارامش است و وجودش سرشار از رضایت.
میدانی چرا؟
چون آینه ی قرمز را دارد…..
* این داستان بدون هیچ ویرایش و تغییری و کاملا مطابق متن ارسال شده توسط نویسنده می باشد.
