صادق چوبک، یکی از پیشگامان برجسته داستان‌نویسی مدرن ایران، در سال ۱۲۹۵ شمسی در بندر بوشهر به دنیا آمد. دوران کودکی و تحصیلات ابتدایی خود را در بوشهر و سپس در شیراز سپری کرد و پس از آن به تهران رفت. در تهران، از کالج آمریکایی فارغ‌التحصیل شد و مسیر زندگی‌اش به سمت نویسندگی حرفه‌ای سوق پیدا کرد. چوبک یکی از نویسندگان نوآور و جریان‌ساز ادبیات معاصر ایران است که به واسطه آثار منحصر به فرد و سبک خاص خود، جایگاه ویژه‌ای در تاریخ ادبیات فارسی دارد.

اولین مجموعه داستان‌های کوتاه او با عنوان «خیمه‌شب‌بازی» در سال ۱۳۲۴ منتشر شد. این مجموعه بلافاصله توجه منتقدان و خوانندگان را به خود جلب کرد و چوبک را به عنوان یکی از نویسندگان مطرح و نوآور ایران معرفی کرد. در این مجموعه، چوبک توانست با نثری ساده و روان، دنیای انسان‌های عادی و کوچه و بازاری را با تمامی جزئیات به تصویر بکشد. او با مهارت از اصطلاحات و کنایات عامیانه بهره می‌برد و از آن‌ها برای خلق فضایی واقعی و ملموس استفاده می‌کرد. این توانایی در خلق دیالوگ‌های طبیعی و تصویری دقیق از شخصیت‌ها، به آثار او حالتی زنده و پویا می‌بخشید.

در سال ۱۳۲۹، چوبک مجموعه داستان «انتری که لوطیش مرده بود» را منتشر کرد. این اثر نیز مانند اثر قبلی‌اش، با استقبال گسترده‌ای مواجه شد و چوبک را در ردیف برترین نویسندگان زمان خود قرار داد. پس از آن، او رمان‌های معروفی مانند «تنگسیر» و «سنگ صبور» را نوشت که هر دو از آثار ماندگار ادبیات ایران به شمار می‌آیند. همچنین، او مجموعه داستان‌های «چراغ آخر» و «روز اول قبر» را منتشر کرد که به غنای کارنامه ادبی او افزود.

سبک نوشتاری چوبک به دلیل استفاده گسترده از زبان محاوره و اصطلاحات عامیانه، گاهی برای خوانندگان به ویژه کسانی که با این اصطلاحات آشنایی ندارند، دشوار و پیچیده می‌شود. اما همین ویژگی، زبان آثار او را به یکی از نقاط قوت و شاخص‌های سبک نویسندگی او تبدیل کرده است. زبان او تصویری است و بیشتر از تشبیهات و استعاره‌ها بهره می‌برد تا از توصیف و تشریح مستقیم. این توانایی چوبک در ایجاد تصویری زنده و پویا از دنیای داستانی‌اش، او را از دیگر نویسندگان هم‌عصر خود متمایز می‌سازد.

شخصیت‌های داستان‌های چوبک غالباً انسان‌های عادی و مردمان کوچه و بازار هستند؛ کسانی که در زندگی روزمره‌مان ممکن است آن‌ها را ببینیم اما بی‌تفاوت از کنارشان عبور کنیم. زاویه دید چوبک این افراد را با تمام زشتی‌ها و زیبایی‌های زندگی‌شان به تصویر می‌کشد. او بدون هیچ‌گونه تحریف یا آرایش واقعیت، زندگی این افراد را در اوج سادگی و بی‌رحمی‌اش به نمایش می‌گذارد. این رویکرد به داستان‌نویسی باعث شده تا بسیاری از منتقدان آثار او را در زمره آثار ناتورالیستی (طبیعت‌گرایی) قرار دهند و از دیدگاه آن‌ها، این جنبه ممکن است به میزان مشخصی از ارزش آثار او به عنوان یک نویسنده واقع‌گرا بکاهد.

با این حال، آثار اولیه چوبک، به‌ویژه «خیمه‌شب‌بازی» و «انتری که لوطیش مرده بود»، همچنان به عنوان موفق‌ترین و تأثیرگذارترین نوشته‌های او شناخته می‌شوند. در این میان، داستان کوتاه «عدل» که از ایجاز و اختصار بهره می‌برد، به خوبی نشان‌دهنده تسلط چوبک بر هنر داستان‌نویسی و توصیف فضای داستانی است.

در نهایت، گفته می‌شود که صادق چوبک، در واپسین سال‌های زندگی خود، تصمیم به سوزاندن آثار و دست‌نوشته‌هایش گرفت. این تصمیم، همچنان در هاله‌ای از ابهام باقی مانده و به بخشی از افسانه و شایعات پیرامون این نویسنده بزرگ تبدیل شده است. با وجود این، میراث ادبی او همچنان زنده است و آثارش جزو سرمایه‌های فرهنگی و ادبی ایران به شمار می‌آید.