سید محمد علی جمالزاده فرزند سید جمال الدین واعظ اصفهانی از روحانیون مبارز مشروطه در سال 1274 شمسی در اصفهان متولد شد. تحصیلات مقدماتی را در اصفهان، و متوسطه و عالی را در بیروت، فرانسه و سوییس به پایان رساند و از آن پس در ژنو سوییس ساکن شده است. اولین مجموعه داستان های جمالزاده با نام یکی بود یکی نبود در سال 1301 منتشر شد و او را به عنوان نویسنده ای نوآور به جامعه ادب ایران شناساند. از دیگر آثار او می توان از صحرای محشر، دارالمجانین، راه آب نامه، قلتشن دیوان، معصومه دختر شیرازی، سرو ته یک کرباس و تعدادی ترجمه از نویسندگان اروپایی یاد کرد.
جمالزاده را باید از جمله پیشگامان ساده نویسی به حساب آورد، او راهی را گشود که نویسندگان دیگر از جمله صادق هدایت و بزرگ علوی و نسل های بعدی آن را پیموده و هموار کردند. لحن جمالزاده در اغلب آثارش طنز آمیز است. او در داستان های خود اوضاع اجتماعی و سیاسی اوایل قرن چهاردهم ایران را توصیف کرده و چهره رجال فاسد و دهن بین، کارگزاران متظاهر و سخن چین و مردمان فرومایه و بوقلمون صفت را برملا کرده است.
داستان های جمالزاده گرچه در مقایسه با نثر امروزی کمی کهنه و قدیمی به نظر می رسد، اما نسبت به زمان انتشارش نثری نو و سنت شکن به حساب می آید، نثری که به زبان مردم نزدیک و پر از اصطلاحات و ضرب المثل های عامیانه است. کار جمالزاده بدون تردید ایجاد یک سبک کاملا جدید ادبی بود که در داستان نویسان بعدی تاثیر عظیمی به جا گذاشته است. از آن جا که جمالزاده اکثر ایام عمر خود را در خارج از ایران گذرانده است، شناخت وی از جامعه امروز ایران، شناختی دست دوم است و هر چند که جمالزاده به دلیل پیشگام بودن در ساده نویسی قابل ستایش است، اما اغلب آثار او از لحاظ بافت داستانی از استحکام کافی برخوردار نیستند و می توان گفت که مهارت جمالزاده بیشتر در شخصیت پردازی است.
