بگذارید با جمله ای آغاز گر ماجرا باشم.آلبر کامو میگوید:«ما گرفتار عادت زیستن شده ایم پیش از آنکه به اندیشیدن عادت کنیم.
کلام مختصرم زندگی ربات گونه است. در پس پیچ و خم برنامه های چیده شده؛شب و روز-زندگی و مرگ-مدرسه تا کار و… همه و همه تیک تاک لحظه های مارا میگذرانند بی آنکه حواسمان باشد.
خروجی این چرخ و فلک کجاست؟
در کودکی عینکی برچشمانت خواهند گذاشت«تو باید حافظ این نثل باشی».. و تبعیت را می آموزی و میگذرانی تا ناگهان در هشتاد و اندی سالگی متوجه عینک خاک گرفته میشوی و برمیداری تا تمزیش کنی ولی غافل از اینکه به تاریکی و قالب خاکستری رنگ عینک پی میبری و نگاهی به رنگ ها می اندازی که ناگهان تیک تاک ثانیه های قلبت می ایستد…و در قبرستان ساعت ها به خواب خواهی رفت.
حال من اینجا هستم.عینک را بردار و به من نگاه کن.. حقیقت را ببین و بپذیر.. گر خندیدی و گر گریستی زندگی کن؛اینگونه شیشه ی عینک ها خواهد شکست و چرخه به پایان میرسد.
یادت باشد جوجه کبوتری تا قبل از اینکه بپرد نمیتواند توانایی پرواز خود را دریابد ..بپر،بالهایت را باز کن و اوج بگیر و از ابر های تیره و روشن و ستارگان چشمک زن گذر کن..تا حقیقت داشته باشی.
* این نثر ادبی بدون هیچ ویرایش و تغییری و کاملا مطابق متن ارسال شده توسط نویسنده می باشد.
