شاید های او

شاید چند سال دیگه وقتی به تمام رویاهایی که محال میدونستمشون، یا بودن تورو ترجیح داده بودم به همشون رسیده باشم و همون‌طور که تو یه روزِ بارونی با بوت های پاشنه بلندی که تق تق و صدا میده و یه چتر مشکی که دونه های سفیدی روشه و یه پالتوی بلند طوسی با غرور راه میرم و به زمین و زمان فخر میفروشم، یهو تورو ببینم که با یه دختر بچه ی کوچولو که چشماش رو از چشمای کهکشانی تو به ارث برده ولی موهای بور و پوست سفیدی داره و پشمک دستش تمام صورت و موهاش رو موچ کرده مشغولی؛
_بابا دستامو پاک میکنی؟!
با شنیدنِ واژه ی «بابا» خون تو رگ هام یخ می‌بنده و یه بغضی که سال هاست تو وجودم خفه شده دوباره سرباز میکنه..
تویی که با لبخند مهربون همیشگیت دستای دختر کوچولو رو پاک میکنی
+بدو برو به مامانی بگو بیاد بریم؛ هوا خیلی سرده!
بعد وقتی با لبخند بلند میشی و شال گردن سرمه ای رنگتو مرتب میکنی چشمات با نگاه بهت زده ی من گره میخوره؛
حافظه ی خوبی نداشتی ولی مطمئنم یادت میمونه کی بودم و چه داستانی داشتیم..

شایدم یه وکیلِ موفق بشم و توی دادگاهِ طلاق بفهمم شوهری که موکلم می‌گفت ازش کتک خورده و معتاده و بداخلاقِ تویی..! با یه نگاه معصومانه؛ با اون دوتا تیله ی سیاهِ شیشه ای ازم خواهش میکنی به نفع تو عمل کنم..

شایدم وقتی تو کافه ی مورد علاقم با یه اکیپ باحال نشستم و موهامو پسرونه کوتاه کردم و بستنیِ لیمویی میخورم ؛ یهو یکی مردد اسمتو صدا بزنه؛ سرمو‌ بچرخونم و تورو تو همون تیشرتِ لیموییِ معروفت پیدا کنم.. همون تیشرتی که اسم لیموشیرین رو برات یدک کشید!

شایدم تو یه روز منِ موفق و خوشحالو ببینی و پشیمون شی!
ولی حتی اون روزم بدون یه تیکه از اعماق قلبم رو قفل و زنجیر کردم که کسی رو بجز تو داخلش راه ندم!..
شاید داستانِ ما هم مثل لیلی و مجنون و شیرین و فرهاد، تو تاریخ غوقا کرد..
داستان لیلیِ مجنون..!
شاید هم لابه لای برگه های تاریخ، گم و گور و شد هیچکس نفهمید چه خون دل هایی که نخوردم و چه تقلاها که نکردم ..!

* این نثر ادبی بدون هیچ ویرایش و تغییری و کاملا مطابق متن ارسال شده توسط نویسنده می باشد.