پاییز فصل همه ی ماست؛ برای هر کس، جز آدم های گرمایی. آدم هایی که گرما را بیشتر از سرما ترجیح می دهند، مجبورند تا در آخر های آذر، روز های نیش دار و گزنده ی پاییز را به سختی پشت سر بگذارند. هر چه باشد، پاییز هم فصل سردی است و مجبوریم دائم در آن، پرتقال و لیمو و از این جور میوه های ویتامین C دار بخوریم تا بیماری هایی نظیر آنفلونزا سرماخوردگی نگیریم و سینه پهلو نکنیم.
پاییز فصل ما علم آموزان کوچک است. این دوازدهمین یا سیزدهمین باری است که قدم به پاییز می گذاریم. پاییز ماها را با کتاب، دفتر، قلم و کاغذ های سفید، گرد هم می آورد و امسال در جایی به نام متوسطه ی اول، یکدیگر را از یار دبستانی می-کند یار دبیرستانی.
حتی بخشی از فرهنگ ایرانیان در این فصل زرد، نارنجی و قرمز، رنگ حقیقت به خود می گیرد؛ در آن شب طولانی پاییزی که در زیر یک سقف با گرمای عشق و محبتمان، همدیگر را از زوزه های باد گزنده ی اواخر پاییز گرم می کنیم، شاهنامه ی حماسی فردوسی می خوانیم و گرد هم فال حافظ می گیریم وقتی آن شب بلند به پایان می رسد، با دیدن عکس-های آن از یکدیگر و پاییز یاد می کنیم.
و در آخر، از این نقاشی حیرت انگیز خداوند که در بوم آن می زیستیم، از فصل آلرژی ها و عطسه ها و سرفه ها و از فصل باران ها و چتر های خیس، شال و کلاه می کنیم و با کاپشن و چکمه، به استقبال فصلی از سرما می رویم.
* این نثر ادبی بدون هیچ ویرایش و تغییری و کاملا مطابق متن ارسال شده توسط نویسنده می باشد.
2 نظرات
پاییز رو به زبان یه نوجوان .. آروم و روان و دل انگیز برامون روایت کردی .. دست مریزاد… نویسنده ی نوجوان.
عجب قلمی!