مادر از چشمه‌های جوشان هفت‌آسمان‌ها است؛ گوارا و خنک و مینوی که جاری است بر روی زمین؛ اوقات دلتنگی، در لابه‌لای انگشتانمان روان، و بر دست‌هایمان نوازنده؛ و از گوهر آفتاب که به هنگام باد‌های سوزان پاییزی و زمستانی و در لحظات بی‌پناهی، برتابنده و گرمابخش عیش آدمی؛ اوست در تاریکی‌ها، روشنی؛ و در غم‌ها، نوری آکنده از مهر؛ در سکوت‌های مرگبار، نغمه‌های روح‌بخش واژگان؛ و در ناامیدی‌ها، رهایی‌بخش؛ و حول و حوش غوطه‌وری در اقیانوس‌های آبی، قایقی با بال‌های فرشته‌گان بهشتی. الهی که بتوان قدر داشت او را؛ این، نعمت اهل آسمان‌ها بر روی زمین…
* این نثر ادبی بدون هیچ ویرایش و تغییری و کاملا مطابق متن ارسال شده توسط نویسنده می باشد.
