هر وقت حرفی از عقل می شد ،پیش خودم میگفتم خوب شد خدا بهم عقل داد؛ خودمو عقل کل میدونستم و بقیه رو بی عقل.
آدم کنجکاوی هستم برا همین همیشه دوست داشتم عقلم رو ببینم توی کتاب ها دیده بودم اون مغزی رو که عین مغز گردو بودو بهش میگفتن عقل
اما کنجکاوی من اونقدر بود که میخواستم مغز و عقل خودمو ببینم دست بر دار هم نبودم همه اش به این فکر میکردم آیا راهی هست؟؟!!
به همه راه های موجود فکر کردم گوش چشم و…
آخر این چه فکر احمقانه ای هست مگه میشه آدم عقل خودشو ببینه؟!!!
اره میشه
چجوری؟؟؟!!!
بیا فکر کن عقل مثل چی میمونه؟
خب،هوووم،در زیبا ترین شکل ممکن یه قفس طلایی بیضی شکل توری مانند
خب این که جذابیتی نداره توش خالیه آدم احساس میکنم عقل نداره
خب ،زیبایی و زشتی اش بستگی به تو داره
به من ؟؟
چطور؟
اگه چیزای بدرد بخور و زیبا و مفید و لازم، داخلش نگه داری میبینی که چقدر هم زیباست یعنی زیبا میشه
اما اگر…
اگر چیزای بد و بدرد نخور و بی فایده داخلش بریزی…
* این نثر ادبی بدون هیچ ویرایش و تغییری و کاملا مطابق متن ارسال شده توسط نویسنده می باشد.
