چشم هایم را باز می کنم و به اطراف می نگرم.در فضایی،معلق هستم.
اینجا جوی تاریک دارد و پر است از سیاره های مختلف با رنگ هایی گوناگون و اشکالی متفاوت.
یکی از این سیارات،ظاهرش نرم و آرام است و رنگی خنثی دارد.یک بنفش خنثی.این سیاره سرشار است از داستان های عشق و محبت و دوستی.
در دیگری که به رنگ سبز با رشته هایی از رنگ های آبی و زرد است،داستان های تخیلی و در آن یکی سیاره که نارنجی و قرمز است،شعر و غزل وجود دارد.سیارات بسیار دیگری هم هستند که نمی توانم نام ببرم.
من اینجا را به خوبی می شناسم زیرا هرگاه که روی تختم دراز می کشم و چشمانم را می بندم یا زمانی که سر کلاس ریاضی و جغرافی حوصله ام سر می رود و یا هنگام غذا خوردن که حتی با صدای فریاد خواهر کوچکترم هم از خیالاتم بیرون نمی آیم،در این فضا سِير می کنم.
اینجا فضای افکار و خیالات من است!
راستش را بخواهید،خیلی کم پیش می آید که افکارم را روی برگه بنویسم؛زیرا هر گاه که دلنوشته یا داستانی در دفترم نوشتم،برادر بزرگ تر و مادرم آن را پیدا کرده و خواندند.
در چنین لحظاتی گونه هایم سرخ می شوند و از خجالت آرزوی ذوب شدن می کنم.
* این نثر ادبی بدون هیچ ویرایش و تغییری و کاملا مطابق متن ارسال شده توسط نویسنده می باشد.
