قلم

نمیدانم چه آرامشی دارد این قلم که همدم شبها و روزهای زیادی از زندگی ام شده است !
روزهایی که امیدی برای ادامه راه نداشتم . . روزهایی که غم تمام وجودم را فراگرفته بود . . روزهایی که گمان میکردم مرگ بزرگترین و بهترین آرزوییست که میتوانم برای خود داشته باشم به آن پناه آوردم .
روزهایی که دلتنگ میشوم . . .
دلتنگ خاطرات زیبای کودکی . . حسرتهای پنهان زندگی و آدمهای دلنشین زندگی ام که دیگر در این کره خاکی نفسهایشان کم است هم به قلم روی آورده ام .
در شادی ها نیز همراهم بوده است ؛
لحظه هایی که اشک شوق از چشمانم جاری شده و قلم شاهد آن بوده .
من مدیون این قلم هستم ؛ قلمی که در تنهایی هایم یار و یاورم بوده و در آشفتگی هایم آرامش بخش روح و جانم شده است .
گاه با او درد و دل کرده ام
گاه سرش داد زده ام و مجازاتش کرده ام
حتی در کنارش آرام گرفته ام و میهمان خواب شده ام .
این یار همیشگی ، همه جا همراهم بوده و مرا خوب درک کرده است ؛ لحظه هایی که زندگی داغونم کرده و یارای بلند شدن نداشتم . . شبهایی که از شدت فکر و خیال ، خواب به دیدگانم حرام گشته . . روزهایی که سردرگمی تمام وجودم را درگیر ساخته و من . . . این منه تنها باز هم به دوست با وفایم پناه برده ام .
در این ساعت هم به او پناه می آورم و مطمئنم مانند همیشه تسکین دهنده ی روحم میشود :
دومین شب تابستان است . . اما هوایش تابستانی نیست . . این هوای پاییز است . بادخنکی در حال وزیدن است و من به ستون ایوان خانه تیکه زده ام و غرق مرور روزهای گذشته ام .
به آسمان تاریک تابستان می‌نگرم ؛ ستاره های کوچک و چشمک زن خودنمایی میکنند و به زیبایی این آسمان که گویی هوای گریه دارد می افزاید .
صدای جیرجیرکی به گوش می رسد . . نمی دانم راز آفرینش این موجود کوچک در جهان بی کران چیست
اما هر چه هست ، بی حکمت نیست . .
مدام در حال جیرجیر کردن است
کاش توانایی شنیدن حرفهایش را داشتم
شاید او هم مانند من است
شاید او هم می خواهد بگوید منی وجود دارد
شاید او هم در این دنیا آرزویی دارد که تمام لحظه هایش به آن فکر میکند .
اما کاش صدایش ، صدای غم نباشد .
نمی‌دانم !

* این نثر ادبی بدون هیچ ویرایش و تغییری و کاملا مطابق متن ارسال شده توسط نویسنده می باشد.