ناامیدی در رگ های حیات

گره ی حیات همچون حصاری ازدل سنگی وآجری ناامیدی که دو طرف قلب شکسته ی خاکی کویری آن با فلزی همچون حلقه ای از دل کفش های آهنی زمین به هم، چسبیده است و بادندان هایی همچون درنده ای که هر شکاری را به دندان می گرفتند، پر های سیاه تاریکی و سفید ی ناامیدی که آدمی همچون ققنوس که دل سرخ و آتشی برتن داشت را زخمی کردند.
صدای آوازی همچون شاعری از خاکدان غم نا امیدی از حنجره نازک قلب پرندگانی که تپش سیاه و سفید داشتند شنیده می شد. صدایی که جریان خون سرخ کویر را آلوده کرده بود و صدای تپش شبنم صبحگاهی را گرفته بود.
طبیعت همچون بیماری با ناله به دنبال منشأ نا امیدی بودو ابرها همچون آبشاری دل سنگ اشک های خود را از چهره ی دلربایشان جاری کردند و چراغ طلایی آسمان همچون گندمی بی ثمر ساقه اش را از ریشه اش جدا کرد و لامپ خواب چشم افروخته شمع همچون ماهی قلب سفیدش را با دل نا امیدی همراه کرده است و تاج پر از نگین های درخشان آسمان همچون قلب ستاره هایی که دکمه های لباس خواب آسمان بودند به تکه های مختلف تبدیل شدند و ستون هایی همچون شمشیر کوه هایی که قلب زمین را پاره کرده بودند ، کلاه سفیدشان را به رگ های خون آب بخشیدند و زمین همچون دست فروشی کت و شلوارش را که به زیبایی رگ های رنگین کمانی بود ، برای برگشتن نبض امید خودش به فروش گذاشت و جانداران همچون نقش هایی ، صدای غرش رعدوبرق به سر می دادند.
ناگهان قطره ی اشکی از دل آجری و خاکی چشم آسمان همچون صیادی به شکار خود حمله کرد،پس پر هایی را که با قلب شکسته تاریکی و ناامیدی اشان تپش حیات را گرفته بودند را به دندان سه تیز خود گرفت. پرهایی که از آدمی همچون سیمرغ که قلبش را از ناامیدی به آتش زده بود و با دودی که به وجود آورده بود قلب شیشه‌ای و آبی حیات را به سرخی آتش افروخته درون آتش درآورد و قلب کیف کویری را در زیر بار سنگین‌ نا امیدی شکسته بود.

کمربند ی که از چرم حیات تشکیل شده است و نقش های همچون تپش قلب زمین بر روی آن کشیده شده است را بر دور کمر نا امیدی نبندیم چرا که باعث شکستن شیشه ی درون قلب زمین میشود.

* این نثر ادبی بدون هیچ ویرایش و تغییری و کاملا مطابق متن ارسال شده توسط نویسنده می باشد.