مرا دختر آبی صدا کن! به ساحل بپیوند و نامم را بی پروا فریاد بزن! تنت را رها کن و روحت را به نسیمِ گرم بسپار. بگذار هیاهوی باد گیسوانت را ببوسد و به رقص وا دارد. چشمهایت را ببند! پاهایت را از بند رها کن و به میهمانی ماسه ها برو! بگذار ذره ذره وجودشان ستایشت کند و به کف­های نقره فام بسپارد. جلوتر که بیایی مرا خواهی دید! به چشم­های منتظرم بنگر و بگذار در یک نگاه عشق وجودم را شعله ور کند! بگذار شعله­هایش مرا به آسمان برساند و به اوج خود بکشد. دست­هایم اکنون به سوی تو درازند. بنگر! چه می بینی؟ آغوشم مالامال از محبت توست! صدایم کن! بگذار نوایت با نوایم یکی شود و با آواز باد به آسمان برسد. صدایم کن! قلب آبی­ام منتظر آواز گرم توست! دریا صدایم کن! دختری از جنس مهربانی…. 🌊💙

ارسالی از : سارا نیکنام

حق نشر این داستان برای داستان نویس نوجوان محفوظ است .