۱۳ رجب مکه غرق شادی و سرور شد زیرا پس از چند روز فاطمه بنت اسد همراه کودک تازه متولد شده خود از شکاف باز شده در دیوار کعبه، خارج شد و بسوی ابوطالب پدر کودک آمد. آنگاه ابوطالب دست بسوی آسمان برده خدا را شکر نمود و نامی برای کودکش از خداوند درخواست کرد. در این هنگام لوحی سبز و نورانی از آسمان پدیدار شد که روی آن نوشته شده بود “على”
رسول خدا(ص)، علی (ع) – پسر عمویشان- را به دست مهربان خویش پرورش داده و از همان دوران کودکی رازهای آفرینش و راه و رسم سعادت را به او آموختند. علی (ع) همواره در کنار پیامبر و با ایشان بودند.
امام علی (ع) کار و تلاش را بسیار دوست می داشت و در نوجوانی از راه های بسیار دور با شتر آب آشامیدنی به شهر می آورد و از فروشش دستمزد می گرفت؛ در جوانی با دستان خویش زمین خشک و بی آب اطراف شهر مدینه را می کند و برای مردم، از دل زمین آب بیرون می آورد.
مسافران تشنه و در راه مانده به سر چاه هایی که امام علی (ع) با دستان مبارکشان در مسیر حرکت کاروان ها حفر کرده بودند، می آمدند و رایگان از آب آن می نوشیدند و حیوانات خود را سیراب می نمودند.
امام علی (ع) درختکاری، باغداری و کشاورزی را بسیار دوست می داشت؛زمین را شخم می زد و هسته های خرما را می کاشت و درختان خرما را آبیاری می کرد تا محصول فراوان دهد.ایشان با دستان خود بیابان های بسیاری را آباد نمودند.
امام علی (ع) خرماهای درختانی که کاشته بودند را با کمک کارگران می چیدند؛ بخشی را جهت انفاق و مصرف خانواده استفاده می کردند و بقیه را برای فروش به بازار می بردند. با دسترنج خود برده می خریدند و در راه خدا آزاد می نمودند.
امام علی (ع) به همراه همسر مهربانشان – حضرت زهرا(س) – نان در تنور می پختند و به همراه خرماهایی که از درخت چیده بودند، در خورجینی قرار می دادند.
امام علی (ع) در شبهای تاریک نان و خرماهای درون کیسه را به دوش می کشیدند و جهت تقسیم کردن بین ایتام، به در خانه ی آنها می بردند. ایشان تمامی اموال خود و دستمزد حاصل از کارشان را بین یتیمان و مردم فقیر تقسیم می کردند.
روزی از روزها پیامبر خدا (ص) به خانه دخترش حضرت فاطمه (س) آمد و عبای خود را بر روی حضرت علی (ع)، حضرت فاطمه (س) و فرزندان ایشان حسن و حسین (ع) انداخت و دست بسوی آسمان برد در حق ایشان دعا کرد و ایشان را اهل بیت خود معرفی نمود.
و اینگونه بود که در اثر تلاشها و سخت کوشی علی (ع) در ایمان به خدا و انجام کار و خدمت به مردم، رسول خدا(ص) به فرمان خداوند در بازگشت از آخرین سفر حج خود، در روز غدیر دست امیرالمؤمنین علی (ع) را بالا بردند و ایشان را بعنوان جانشین بر حق خود و ولی مسلمين بعد از خویش معرفی نمودند.
سخن آخر
در سیره امام علی (ع)، همان گونه که دانش و بینش و تقوا، شجاعت، مدیریت، دادگری، اخلاص و مدارا جایگاه خاصی دارند، کار و تلاش نیز از اهمیت ویژه ای برخوردار است. امام علی (ع) کار کردن را لازمه ی زهد و پرهیز کاری می داند و با تشویق افراد جامعه به کار و تلاش می فرماید: هرگز شما را به عملی دعوت نکردم مگر اینکه خود در آن کار پیش قدم بوده ام. ایشان به کارهای رایج آن زمان می پرداخت و با وجود مسئولیت حکومت جامعه اسلامی و تلاش در زمینه کشور داری، عدالت اجتماعی، قضاوت و قانون گرایی، حضور در میدان جنگ و تعلیم و تعلم، به فعالیت های اقتصادی نیز اهمیت می داد و یک کشاورز نمونه بود. در احیای زمینها می کوشید و دیگران را نیز به کاشتن بذرها و درختها تشویق می کرد. امام علی(ع) که نمونه عالی انسانی و الگوی جامعه بشری و اسوهی تقوی و فضیلت بود، در خصوص کار و کشاورزی، باغداری، حفر قنات و بهره برداری از آب و خاک، تمام همت خود را بکار می برد. ایشان آنقدر کار بدنی انجام می داد که دستش پینه بسته وترک بر می داشت و بیشتر مواقع تاول می زد.
خدمات اقتصادی امام علی(ع):
• ساخت بندر (بندر جده در عربستان و اسکله آن)
• تغییر بذر (بذر گندم را از ایران آورد و در مدینه و طائف کاشت و توسعه داد.)
• حفر قنات
• کارهای عمرانی
• نظارت ساختمانی
• بنا کردن نخلستان های بیشمار
• تأسیس تعاونی
• پر کردن خزانه مسلمین
حضرت محمد(ص) :
العبادة عشرة أجزاء تسعة أجزاء في طلب الحلال
عبادت ده جز است که نه جز آن در کار و تلاش برای به دست آوردن روزی حلال است.
* این داستان بدون هیچ ویرایش و تغییری و کاملا مطابق متن ارسال شده توسط نویسنده می باشد.
