بیست و هفت – قسمت دوم

قسمت دوم فصل 1 – لعنت بر آتش دزد!
آتش دزد آخرین کتابی بود که خواندم. داستان عجیب و نسبتاً احمقانه اش وادارم کرد تا به نشانه ایمیلی که در جلد پشت کتاب بود پیام بدهم. از آن روز دیگر ایمیلم را چک نمی کردم و یقیناً نویسنده تمایلی برای پاسخ نقدهای من نداشت! چند روزی می شود که به صفحه خالی پیام ها سر میزنم و بعد یک آه بلند می کشم! گاهی حس میکنم نشانه ایمیلم را اشتباه نوشته ام که از طرف مسابقه هیچ نامه ایی دریافت نمی کنم!
زمستان تمام شد. بهار سخت سپری می شد و آن همه نشاط و شادابی به روحیه ناامید من نمی ساخت. سایت مسابقه هنوز هیچ اطلاعیه ایی منتشر نکرده بود. دیگر باید قبول کنم قرار نیست هیچ تغییر هیجان انگیری در زندگی کسالت بارم بوجود بیاید!
پدر و مادرم خانه را به یک پادگان نظامی تبدیل کرده بودند و این جانب مدال فرماندهی را به هر دوی آن ها به خاطر فریادهایشان تقدیم می کنم! البته من بیشتر شبیه به یک بهانه برای عدم فروپاشی خانواده هستم و آن ها دلایل سوخت و سازشان با یکدیگر را به من نسبت می دادند! ماجرا به یک هفته پیش باز نمیگردد بلکه هفت هزار و یک هفته است که داستان این گونه روایت می شود. شاید طلاق اختراع بدی برای بالا بردن سطح هیجان زندگی نباشد اما همانطور که گفتم وجود پر مهر من همچنان یک گیره برای اتصال قطب های همنام آهن رباست!!
مدرسه، اتاق درس ها و گاهی دفتر بازجویی از جمله عوامل دیوانه شدن من بودند! تنها دلخوشی زندگیم انتظار کشیدن برای ورود به فصل تابستان است. شاید چند ساعت خواب بیشتر و کلاس پیانو گیرم بیاید. البته در میان آن ها باید مدام شیشه های شکسته خانه را تمیز کنم و گاهی شبیه یک آدم ناشنوا بشوم و بگویم:

ـــ نه بابا، من که چیزی نمی شنوم. شما هر چقدر دوست دارید جیغ بکشید!
شب را دوست دارم. دقیقاً همان برهه از زمان است که فکر و ذهن غرق خیالات می شوند. آن وقت دیگر اعداد و ارقام ساعت شمار برایت اهمیتی ندارد و می توانی پای رو پا بگذاری به هر چرند و پرندی فکر کنی!! آتش دزد را در دست گرفتم. کلمات را می خواندم به نویسنده اش لعنت می فرستادم. آدم بی منطق و عجول که حتماً فکر می کند شاهکار نوشته است. حسادت می کردم؟ شاید واقعاً مشکل از او باشد. من که …
دیگر داشتم زیاده رویی می کردم. خواستم برق را خاموش کنم و بخوابم که یادم افتاد من هیچ وقت از قانون پنج به بعد مسابقه را نخواندم! شاید چیزی آن جا نوشته شده باشد که من توجه نکردم. کامپیوتر را روشن کردم. سایت هنوز تم مشکی و سرخ داشت. قوانین را خواندم تا اینکه چشمم به آخرین قانون افتاد: زمان شروع اکثر مسابقات در عصر جهنمی تابستان می باشد و شما تا آخرین روز بهار سبز برای انتخاب مشاور وقت دارید.
من مشاور انتخاب نکرده بودم. شاید مشکل اینجاست! پایین صفحه، گوشه سمت چپ جایی که بیشتر به درد قایم باشک بازی می خورد گزینه ایی به نام انتخاب مشاور وجود داشت. کلیک کردم. صفحه ایی سفید که در آن عکس و نام مشاورها نوشته شده بود. از قرار معلوم انگار دیر رسیده بودم و مشاورها هر کدام برای خودشان کارآموز داشتند به جز یک نفرشان. پسری نوجوان، مو طلایی، چشمانی سبز و خلاصه کسی که از چهره اش جذابیت می بارد. چطور این پسر را برای همراهی انتخاب نکرده اند! روی نامش کلیک کردم و سایت یک پیام بالا آورد: مشاور انتخاب شد.
خیالم راحت شد. دیگر عذاب وجدانی نداشتم و با خیال راحت می توانستم به نویسنده کتاب آتش دزد ناسزا بگویم. خواستم به نویسنده پیام بدهم و مغز کوچکش را یک بار دیگر تحقیر کنم که دیدم یک ایمیل جدید دارم. نوشته بود: تو شماره بیست و هفت هستی و من مشاورتم. خیلی خوشحالم از اینکه ناجی مرگت باشم!
تا قبل خواندن پیام فکر می کردم کلمه مرگ در عنوان مسابقه یک جلوه ویژه برای جذب مخاطب است. فکر کنم خیلی وقت است اشتباه فکر می کنم. شاید بهتر باشد به جای روانه کردن لعنت به آن نویسنده خودم را نفرین کنم!!!

ارسالی از : کامیار جهانگیری

حق نشر این داستان برای داستان نویس نوجوان محفوظ است .